Siostry zakonne
Siostry Pasjonistki
27 września w Godzinie Miłosierdzia, w 88. roku życia i 62. roku życia zakonnego zmarła Matka Renata Cieślak, emerytowana Matka Generalna Sióstr Pasjonistek od wielu lat mieszkająca i posługująca w Sanktuarium Matki Bożej Anielskiej w Dąbrowie Górniczej.
Wspomnienie Matki Renaty - kliknij na lnk i poczytaj o niezwykłym życiu naszej siostry zakonnej.
Zgromadzenie Sióstr Męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa (w skrócie: Siostry Pasjonistki) zostało założone w 1918 roku przez MATKĘ JÓZEFĘ HAŁACIŃSKĄ.
W centrum duchowości zgromadzenia Założycielka postawiła cierpiącego Chrystusa. Wpatrując się z miłości w Jego Oblicze, dostrzegała niepowtarzalną wartość każdego człowieka, Odkupionego Jego Krwią, dlatego też pragnęła, by siostry przez modlitwę, ofiarę i pracę apostoską jak najpełniej uczestniczyły w dziele zbawienia wszystkich ludzi.
W 1931 roku w lipcu kierownictwo Towarzystwa Pomocy Biednym Chrzecijanom skierowało do Zgromadzenia prośbę o podjęcie pracy w Dąbrowie Górniczej.. Matka Józefa ochotnie przyjęła to zaproszenie. Siostry zamieszkały w domu, należącym do Towarzystwa przy ul. Królowej Jadwigi 13. Od 1 wrzenia objęły przedszkole na 250 dzieci, zakład dla sierot z rodzin górników i hutników .Zorganizowały pracownię szycia i haftu, w której uczyły się zawodu starsze dziewczęta Część środków finansowych, potrzebnych do prowadzenia powierzonych dzieł, siostry otrzymywały od dyrekcji kopalń i hut, pozostałą część zdobywały przez kwestowanie, przez proszenie o dary w naturze i w formie pieniężnej w okolicznych majątkach i przedsiębiorstwach. Siostry jeździły, a nawet chodziły pieszo, żeby tylko zdobyć środki dla swoich podopiecznych. Rozpoczęte dzieła prowadziły siostry do roku 1949, nawet przez okres okupacji. 29 stycznia w 1949 roku Urząd Miejski w Dąbrowie Górniczej rozwiązał umowę z ostatnią kierowniczką przedszkola i domu dla sierot, s. Ireną Żurek. Pracownie haftu, kroju i szycia przestały istnieć W przedszkolu i w domu sierot personel zakonny został zastąpiony przez personel świecki. Siostry zamieszkały w budynku parafialnym przy ul. Królowej Jadwigi 17a i podjęły prace przy parafii M.B.Anielskiej, którą do dziś kontynuują. Siostry Pasjonistki prowadzą działalnoć apostolską w Polsce i poza jej granicami,: we Włoszech, w Niemczech, w Kanadzie i misyjną w Kamerunie.
W domu znajdującym się na terenie parafii Matki Bożej Królowej Anielskiej w Dąbrowie Górniczej, przy ul. Królowej Jadwigi 17a, przebywają i na terenie parafii pracują:
- m. Renata
- s. Juwencja przełożona domu i zakrystianka (autorka pięknych dekoracji kwiatowych) - s. Konstancja katechetka
Zgromadzenie nasze organizuje również rekolekcje i spotkania modlitewne dla dziewcząt pragnących swoje życie budować na trwałym fundamencie, którym jest Chrystus, Ewangelia i zdrowe prawdy moralne.
Matka Józefa -Joanna Hałacińska zmarła w Płocku 9 lutego 1946 roku .Zakończył się proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym. Teraz trwa w Rzymie. Przysługuje jej tytuł Sługi Bożej
MODLITWA O BEATYFIKACJĘ
Panie Jezu Chryste, który przez Krzyż i Zmartwychwstanie swoje odkupił człowieka, pokornie Cię prosimy o łaskę zaliczenia do grona błogosławionych Matki Józefy Hałacińskiej, wielkiej czcicielki Twojej Męki, byśmy za Jej przykładem gorliwie troszczyli się o zbawienie wszystkich ludzi Krwią Twoją odkupionych.
Racz na również udzielić, za wstawiennictwem Służebnicy Bożej Matki
Józefy upragnionej łaski.... o co Cię pokornie błagamy.
Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. AMEN.
Ojcze nasz....Zdrowa Maryjo.... Chwała Ojcu
(za zgodą Kurii Diecezjalnej Warszawsko - Praskiej z dnia 28.01.1993r.nr 131/K 93)
O łaskach otrzymanych za przyczyną Sługi Bożej Matki Józefy Hałacińskiej prosimy powiadomić
Zgromadzenie Sióstr Pasjonistek ul. Husarii 55/57 02-951 Warszawa
więcej obszrnych informacji o Zgromadzeniu wwwsiostrypasjonistki.pl lub pasjo@pasjo.opoka.org.pl
DUCHOWOŚĆ ZGROMADZENIA
W oparciu o charyzmat, jakim Bóg obdarzył Matkę Józefę Hałacińską ukształtowała się duchowość Zgromadzenia Sióstr Pasjonistek.
Istota duchowości Zgromadzenia polega na współpracy z Chrystusem w Jego zbawczej misji zgodnie ze słowami św. Pawła: „Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24). Dlatego troska o zbawienie wszystkich ludzi w sposób szczególny przenika życie każdej Siostry Pasjonistki.
Dopełniając cierpienia Chrystusa za Jego Kościół, siostry wynagradzają Bogu za grzechy własne i innych ludzi, wypraszają łaski miłosierdzia dla świata i przyczyniają się w ten sposób do szerzenia Królestwa Bożego na ziemi.
Duchowość pasyjną streszcza hasło Zgromadzenia: „Miłość Ukrzyżowanego przynagla nas” (2 Kor 5,14), a ilustruje herb: narzędzia Męki Pańskiej – cierniowa korona, gwoździe, włócznia i gąbka na trzcinie.
Przeżywanie treści duchowości pasyjnej przybiera różne formy:
- kontemplacja cierpiącego Chrystusa,
- współczucie cierpiącemu Chrystusowi,
- podziękowanie Chrystusowi za całe dzieło zbawienia,
- wynagrodzenie i zadośćuczynienie za grzechy świata,
- apostolstwo cierpienia i apostolstwo nabożeństwa Męki Pańskiej.
Zewnętrznym wyrazem duchowości pasyjnej jest codzienna Msza Święta, codzienne rozmyślanie Męki i Śmierci Chrystusa połączone z Drogą Krzyżową, codzienna bolesna część różańca, Koronka do Ran Chrystusowych i Godzina święta w każdy czwartek przed pierwszym piątkiem miesiąca od godziny 23.00 do 24.00. W Wielkim Poście również Gorzkie Żale i Godzinki o Męce Pańskiej.
APOSTOLSTWO
W centrum duchowości zgromadzenie Założycielka postawiła cierpiącego Chrystusa. Wpatrując się z miłością w Jego Oblicze, dostrzegała niepowtarzalną wartość każdego człowieka, Odkupionego Jego Krwią, dlatego też pragnęła, by siostry przez modlitwę, ofiarę i pracę apostolską jak najpełniej uczestniczyły w dziele zbawienia wszystkich ludzi.
Zgromadzenie powstało w trudnym okresie historycznym dla naszej Ojczyzny i Narodu.
Był to koniec I wojny światowej, która przyniosła zniszczenia materialne, a także zraniła głęboko ducha ludzkiego. Matka Założycielka zdawała sobie sprawę, że w tej skomplikowanej rzeczywistości powojennej lekarstwem dla umęczonego i sponiewieranego człowieka, zagrożonego duchowo może być tylko Miłość.
Umiłowanie Chrystusa Ukrzyżowanego ukazywało Założycielce wartość i sens wszelkiego ludzkiego cierpienia, budziło zapał do dobrowolnego włączenia się w zbawcze dzieło przez: codzienne poznawanie i wczuwanie się w cierpienia Chrystusa, dziękczynienie za łaskę odkupienia, ekspiację za winy własne
i innych, błaganie o miłosierdzie dla świata.
W tym duchu Założycielka opracowała pierwsze konstytucje zgromadzenia, łącząc w nich umiejętnie ducha franciszkańskiego z pasyjnym. Zgodnie z wytyczonym przez siebie w Konstytucjach celem szczegółowym Zgromadzenia podjęło działalność:
• opiekuńczo-wychowawczą nad sierotami, zaniedbanymi dziećmi w przedszkolach i szkołach,
• pomaganie kapłanom w nauczaniu katechizmu,
• prowadzenie kursów dla dziewcząt w różnych zawodach,
• oraz działalność charytatywną: opiekowanie się starcami w przytułkach, pielęgnowanie chorych w szpitalach oraz apostolstwo wiary i uczynków miłosierdzia chrześcijańskiego między ubogą ludnością.
Pierwszą placówką przy zgromadzenia był Zakład Wychowawczy dla chłopców im. św. Józefa
w Płocku, przy ul. Teatralnej 1. Propozycję objęcia Zakładu otrzymała Założycielka przy pierwszym spotkaniu z Ordynariuszem Diecezji Płockiej Księdzem Biskupem Antonim Julianem Nowowiejskim we wrześniu 1919 r.
Tak w chwili powstania, jak i w chwili obecnej, w myśl wskazań Założycielki Zgromadzenie starało się odpowiadać na aktualne potrzeby Kościoła i społeczeństwa, wiedząc, że Męka Jezusa Chrystusa jest zawsze skutecznym lekarstwem na wszystkie problemy, trudności i cierpienia.
Siostry wypełniając Boże wezwanie do życia w Zgromadzeniu pasyjnym, poświęcają wszystkie swoje siły duchowe i fizyczne na modlitwę i działalność zewnętrzną:
• nauczanie i wychowywanie dzieci i młodzieży w szkołach, przedszkolach, domach dziecka i katechizacji parafialnej;
• pielęgnowanie chorych w szpitalach, w domach opieki dla dorosłych, domach dla dzieci specjalnej troski;
• prowadzenie pracy charytatywnej, w zależności od potrzeb społeczeństwa.
Działalność ta jest prowadzona w ogólnych zarysach przez cały czas istnienia Zgromadzenia,
nawet podczas wojny, z tym, że w okresie przedwojennym przeważała praca opiekuńczo-wychowawcza, nauczycielska i pielęgniarska, po wojnie zaś, na skutek zmienionej sytuacji politycznej, zaszła konieczność przesunięcia akcentu na pracę przy parafiach – praca katechetyczna i charytatywna (1949-1989).
